حکّه
حکّه واژه ای است /ḥakka/ به معنای مرض داشتن و کرم داشتن است.
ریشه یابی
این واژه از ریشه «حَکًَ» عربی است که به معنای خارش است.[۱]
کاربرد
حکه داشتن به معنای داشتن مرض آزاررسانی (سادیسم) و یا به عبارت عامیانه تر کرم داشتن است. مری حکه دارت /mari ḥakka dārat/ به معنای انگار حکه داری؟ یا انگار مرض دارت؟ زمانی به کار می رود که فردی موجب آزار و اذیت کسی شود.
ضرب المثل
- مرغه که حکه بگره خروسه نوکه زنه یعنی مرغ که مرض داشته باشه خروس را نوک می زند.
پانویس
- ↑ عزیزی پور، محمدرضا (۱۳۹۷). مجموعۀ مقالات سومین همایش بینالمللی زبانها و گویشهای ایرانی (گذشته و حال) - ریشه یابی برخی از واژه های گویش دزفولی (با محوریت واژگان عربی و کردی). تهران: دایره المعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۲۰۷.