آلشتن
آلشتن // واژه ای است مصدری به معنای [۱]
صرف فعل
تمامی اشکال استفاده از این مصدر به شرح زیر می باشد:
| صرف دزفولی | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بن واژه | آلشتن | ||||||
| بن ماضی | آلشت | ||||||
| بن مضارع | آلش | ||||||
| شخص | مفرد | جمع | |||||
| اول شخص | دوم شخص | سوم شخص | اول شخص | دوم شخص | سوم شخص | ||
| ماضی | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| ساده | آلشتُم | آلشتی | آلشت | آلشتِیم | آلشتِی | آلشتِن | |
| استمراری | بِـآلشتُم | بِـآلشتی | بِـآلشت | بِـآلشتِیم | بِـآلشتِی | بِـآلشتِن | |
| نقلی | آلشتُمَه | آلشتیَه | آلشتَس/آلشتَه | آلشتِیمَه | آلشتِیَه | آلشتِنَه | |
| بعید | آلشتَه‌بیدُم | آلشتَه‌بیدی | آلشتَه‌بید | آلشتَه‌بیدِیم | آلشتَه‌بیدِی | آلشتَه‌بیدِن | |
| التزامی (کاش/تردید) | آلشته‌بُووُم | آلشته‌بویی | آلشته‌بووَه | آلشته‌بووِیم | آلشته‌بووِی | آلشته‌بووِن | |
| التزامی نوع دیگر (کاش/باید) | آلشتُمِه | آلشتیِه | آلشتِه | آلشتِیمِه | آلشتِیِه | آلشتِنِه | |
| مستمر | داشتُم بآلشتُم | دوشتی بآلشتی | داشت بآلشت | داشتِیم بآلشتِیم | داشتِی بآلشتِی | داشتِن بآلشتِن | |
| مضارع | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| ساده | آلشُم | آلشی | آلشَه | آلشِیم | آلشِی | آلشِن | |
| اخباری | بآلشُم | بآلشی | بآلشَه | بآلشِیم | بآلشِی | بآلشِن | |
| مستمر | دارم بآلشُم | دوری بآلشی | دارَه بآلشَه | دارِیم بآلشِیم | دارِی بآلشِی | دارِن بآلشِن | |
| التزامی | آلشُم | آلشی | آلشَه | آلشِیم | آلشِی | آلشِن | |
| دعایی | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| آلشایام | آلشویی | آلشا | آلشائیم | آلشایِه | آلشان | ||
| دستوری | - | تو (تُ) | - | شما (شُمون) | - | ||
| امر | آلش / آلشاد | آلشِی | |||||
| نهی | مَآلش / مَآلشاد | مَآلشِی | |||||
پانویس
- ↑ نجاتعلی، نصراله (۱۳۸۷). فرهنگ زبان و گویش دزفولی. نجابت.