آسسن
آسسّن /āsessan/ واژه ای است مصدری به معنای رها شدن و آسوده شدن.[۱]
صرف فعل
تمامی اشکال استفاده از این مصدر به شرح زیر می باشد:
| صرف دزفولی | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بن واژه | آسسّن | ||||||
| بن ماضی | آسسّ | ||||||
| بن مضارع | آس | ||||||
| شخص | مفرد | جمع | |||||
| اول شخص | دوم شخص | سوم شخص | اول شخص | دوم شخص | سوم شخص | ||
| ماضی | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| ساده | آسسُّم | آسسّی | آسسّ | آسسِّیم | آسسِّی | آسسِّن | |
| استمراری | بِـآسسُّم | بِـآسسّی | بِـآسسّ | بِـآسسِّیم | بِـآسسِّی | بِـآسسِّن | |
| نقلی | آسسُّمَه | آسسّیَه | آسسَّس/آسسَّه | آسسِّیمَه | آسسِّیَه | آسسِّنَه | |
| بعید | آسسَّه‌بیدُم | آسسَّه‌بیدی | آسسَّه‌بید | آسسَّه‌بیدِیم | آسسَّه‌بیدِی | آسسَّه‌بیدِن | |
| التزامی (کاش/تردید) | آسسّه‌بُووُم | آسسّه‌بویی | آسسّه‌بووَه | آسسّه‌بووِیم | آسسّه‌بووِی | آسسّه‌بووِن | |
| التزامی نوع دیگر (کاش/باید) | آسسُّمِه | آسسّیِه | آسسِّه | آسسِّیمِه | آسسِّیِه | آسسِّنِه | |
| مستمر | داشتُم بآسسُّم | دوشتی بآسسّی | داشت بآسسّ | داشتِیم بآسسِّیم | داشتِی بآسسِّی | داشتِن بآسسِّن | |
| مضارع | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| ساده | آسُم | آسی | آسَه | آسِیم | آسِی | آسِن | |
| اخباری | بآسُم | بآسی | بآسَه | بآسِیم | بآسِی | بآسِن | |
| مستمر | دارم بآسُم | دوری بآسی | دارَه بآسَه | دارِیم بآسِیم | دارِی بآسِی | دارِن بآسِن | |
| التزامی | آسُم | آسی | آسَه | آسِیم | آسِی | آسِن | |
| دعایی | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| آسایام | آسویی | آسا | آسائیم | آسایِه | آسان | ||
| دستوری | - | تو (تُ) | - | شما (شُمون) | - | ||
| امر | آس / آساد | آسِی | |||||
| نهی | مَآس / مَآساد | مَآسِی | |||||
پانویس
- ↑ نجاتعلی، نصراله (۱۳۸۷). فرهنگ زبان و گویش دزفولی. نجابت.